برای مرور تاریخچه شهر چابهار باید به دوره قاجار و سال 1270 هجری قمری (1232 خورشیدی) بازگردیم. در این زمان ابراهیم خان بهزادی بمی برای حکومت بمپور انتخاب شده و توانسته بود در دوره ابتدای حکومتش بخش هایی از بلوچستان را به خاک ایران ضمیمه کند.

ابراهیم خان بمی در ادامه موفقیت هایش قلعه محکم “ایرافشان” را هم تسخیر کرد و مرزهای ایران را تا نزدیکی کوهک، چابهار و گواتر گسترش داد. منطقه چابهار اما در سال 1289 هجری قمری (1251 خورشیدی) به تصرف اعراب مسقط درآمد و آنها سعی کردند تا این مکان استراتژیک و مهم را در تصرف خود نگه دارند.

انگلیسی ها نیز از این ادعای اعراب مسقط حمایت کردند؛ به همین جهت دولت ایران ابراهیم خان را برای گرفتن منطقه چابهار فرستاد و او توانست در همان سال 1289 چابهار را تصرف کند. در سال 1304 ه.ق (1265 خورشیدی) شورشی در چابهار به دست دین محمدخان صورت گرفت.

در گزارشی که فرمانده قسمت کرمان در همین زمینه در سال 1304 ه.ق به وزارت جنگ فرستاده بود، از دولت خواسته شده بود حکومت به مقابله با دین محمدخان بیاید و در چاه بهار پادگان نظامی ایجاد کند و به امور گمرک شهر سرسامان دهد. همچنین در این گزارش آمده بود که ریشه ناآرامی ها در چابهار سیاست های دولت انگلیس است و دلیل آن نیز ترس این کشور از اقتدار مرکزی ایران در بلوچستان به در ویژه چاه بهار است. در سال 1307 ه.ق (1258 خورشیدی)، دولت قاجار عملیاتی نظامی را علیه دست محمدخان آغاز کرد و در بهمن ماه همان سال توانست او را سرنگون کند. با حذف دوست محمدخان دولت مرکزی ایران توانست قدرت خود را در بلوچستان و چابهار به طور کامل تثبیت کند.